Dit is een brief aan de gemeente in Vlaardingen, Nederland.

Kunt u zich een romantische date voorstellen? Ik zal u even een eind op weg helpen:

Situatie 1:
Een jongen zit in het restaurant te wachten en het meisje komt aangelopen.
M: Hoi!
J: Hey.. zo… wat zie jij er leuk uit!
M: (blozend, wegkijkend) euh.. dank je
(ongemakkelijke stilte als ze allebei voor woorden zoeken)
J: Zullen we wat bestellen?
M: Ja dat is goed
Nadat ze wat besteld hebben is het weer stil.
Ze zitten zo 5 minuten naar elkaar te staren.
Na wat koetjes en kalfjes komt het echte gesprek op gang en de tijd helemaal vergeten praten ze totdat het restaurant gaat sluiten.
Als ze weglopen houdt hij haar hand vast. Oh die hand gaat ze dagen niet wassen….

Houdt u dit idée even vast en denk dan aan de volgende situatie:
Situatie 2:
Dezelfde jongen zit in het restaurant te wachten en het meisje komt aangelopen
M: Hallo, mijn naam is …. Ik heb 15 minuten de tijd want ik moet daarna weer aan het werk ik wil graag een medium steak met frites. Als we het er toch over hebben, zal ik even vertellen wat ik allemaal wil gaan doen in het leven (en zo ratelt ze nog even door)
J: euhm… mag ik ook wat zeggen?
M: laat me even uitpraten, ik ben trouwens Christen dat betekent dat als we trouwen we elke zondag naar de kerk gaan.
En zo praat ze de 15 minuten vol en dat is het einde van de date.

Beetje onwaarschijnlijk natuurlijk in werkelijkheid, maar hoe zit dat met u en God? Hij is verliefd op ons en wil het liefste momenten zoals in situatie 1 waar we gewoon “zijn” in Zijn aanwezigheid. Maar helaas is situatie 2 veel vaker het geval. We maken van God een verplicht bezoekje dat we moeten afleggen omdat we Christen zijn, maar geven Hem geen enkele ruimte om iets terug te zeggen. Misschien omdat we bang zijn dat Hij ons gaat vertellen dat we dit of dat niet meer moeten doen, of dat we meer bijbel moeten lezen of zoiets. Als we dat verwachten (een God met een schuddende wijsvinger), dan is er iets mis met ons Godsbeeld. Ik zat op de website van onze kerk te bladeren door de bijbelstudie van Ed over de Islam, Boeddhisme, Hindoeisme. Op de slides zie je zo duidelijk het verschil dat in die religies de mens God najaagt door het houden aan opgelegde regels. Maar in het Christendom jaagt God ons mensen na, allemaal, helemaal met alles wat in Hem is, zelfs Zijn Zoon. Hij zoekt een reactie; liefde, woede, vragen met een reactie kan hij wat. De docent van de Psalmen zei hier: liefde en haat zijn geen tegenovergestelden, maar onverschilligheid is het tegenovergestelde van liefde. Als we onverschillig zijn staat God machteloos.

Enfin, als we bij God komen zoals we zijn gewoon kunnen we dat “stil zijn” echt leren. Geen besef hebben van tijd of van andere verplichtingen, gewoon bij de Vader op schoot zitten en genieten van Zijn liefde. En Hij heeft zoveel te zeggen. Maar soms zit Hij gewoon met een glimlach naar ons te kijken en ook dikwijls pinkt hij een traantje mee.

Is het Christen zijn onderdeel van uw dagelijkse sleur of is het echt een liefdesrelatie met Hem die we najagen en die verweven zit in ons hele DNA? Als de jongen in situatie 1 een liefdesbrief schrijft, dan wil dat meisje de brief niet 1 maar wel 1000 keer lezen. En daarom heeft God ons de bijbel nagelaten zodat we niet op zoek hoeven naar zelf gemaakte antwoorden of ideeen over God, maar Zijn hele hart zit in dat boek. En dat is een hele mooie ontdekkingstocht om daardoor heen te gaan.

Wij genieten dus op deze bijbelschool samen met Hem! En ik wil u uitnodigen om gewoon te zeggen “Hier ben ik Heer, ik kan niet wachten om te horen wat U wil zeggen” en dan gewoon eens stil te zijn.

Zegen en groet,

Jackson & Anneke Ndecheck